سرقت علمی یا همان Plagiarism در مقالات و پایان‌نامه‌ها و آثار علمی اتفاق می‌افتد. شبهات بسیاری از سرقت علمی در پژوهشگران و جامعه علمی وجود دارد و جامعه علمی گاهاً بر روی مخصوصاً میزان سرقت علمی اشتراک نظر جامعی ندارند.

کمیته اخلاق نشــر Committee On Publication Ethics (COPE) ســرقت علمی (پلاجیاریزم) را چنین تعریف میکند:

اســتفاده از کار دیگران بدون ذکر منبع در هر مرحلهای از برنامه ریزی، تحقیق، نگارش یا چاپ مقاله

در چه شرایطی مقاله مصداق سرقت علمی محسوب می شود؟

– دزدیدن و یا مال خود نمودن ایده‌ و یا صحبت دیگران

– استفاده از تولیدات دیگران بدون ذکر منبع

– سرقت کلی ادبی (به شکلی که مثلاً داستان یا اشعاری را اذعان خود نمود در حالیکه در واقع اینگونه نیست)

– ارایه ایده جدید و یا محصولی جدیدی که از یک منبعی که در حال حاضر وجود دارد بدون اینکه نامی از این منبع برده شود. 

در حقیقت در دزدی علمی یک فرد اثر کسی دیگر را در وهله اول به سرقت می‌برد و بعد از آن به افراد دیگر در مورد آن دروغگویی می‌کند. بنابراین، در سرقت علمی دو عمل غیراخلاقی بزرگ رخ می‌دهد.

تمامی موارد زیر به رخداد دزدی علمی ختم می‌شود:

– کار شخص دیگری را گرفته و به عنوان کار خودتان ارایه دهید

– کپی کردن کلمات یا ایده های دیگران بدون دادن رفرنس

– عدم قرار دادن نقل قول در جملاتی که نقل قول شده‌اند.

– اطلاعات نادرست درباره منبع نقل قول ارایه شود.

– تغییر کلمات بدون تغییر ساختار جمله اصلی بدون اینکه منبعی بر آن ذکر شود.

– کپی جملات و کلمات و یا ایده‌ها که این کپی بخش اعظمی از متن شما را تشکلیل دهد. در این شرایط چه منبع ذکر شود و یا نشود بازهم سرقت علمی محسوب می‌شود.

سرقت علمی مقالات یک کار کاملا غیر اخلاقی و ممنوع می باشد و کنفرانس هیچ گونه مسئولیتی در قبال سرقت علمی مقالات توسط افراد ندارد و مسئولیت هرگونه تبعات ناشی از این کار به عهده نویسندگان مقاله می باشد.